Oipndudeln in Mittelerde – a boariger Bericht vom Sepp

Oipndudeln in Mittelerde – Des war gestern ..Oda?

Oiso, i bins, da Sepp. Und i sog glei vornweg: Es woar bärig! Also, hätt’s ned wieda die Zenzi gebn, mei Weibsbuid, die wia a Suachhund auf’m Volksfest um mi rumg’kreist is. Aber fanga ma vorn o.

Gestern woars oiso soweit: Oipendudeln im Auenland, mit de Blaubeerschnuten und ondere Bands. Bekonnte Bands , obar i hob die Noma vegessn. Wurscht, (gschmackige kloane und große Leit, a jeder Ton wia a frisch auf’gschlag’ne Schaumhaubn auf der Mass). Des Festgwies vor der Taverne is g’steckt voll g’wesn, Hobbits ham Klappstühl dazua gstellt, a Zwerg – i glab, da Bragomor – hot a zwoa Meter Jodeltrichter mitbrocht („für de Blassloge!“ hot er gsogt). Und glei am Eingang: Gscheide Bierfässer vom Mälzer Brauhaus. I woaß ned, ob’s g’sponsort war, oba i hob nix zoid. Nix! A Wunder, sog i, a heilig’s, süffig’s Wunder. Also hob i zua’glangt. Eins, zwoa, drei… neun Maß? Joa, so umadum. „Wia vui ho’st scho?“ frogd mi da Zapfer. „G’nuag, dass i mi no an mei’ Namen erinnr.“ – „Wia hoaßt’n?“ – „I kum glei wieda.“ hob i gsogt.

Musik is o’ganga, a richtige Gaudi. Da Herzschlog im Dreiviertel, de Wadln im Plattler-Modus.
Und do hob i’s gseng: d’Frau Tunvil. Oho! Silbernes blonds Hoar, wia frisch g’hobelt’s Mondlicht, deswegn hoast a „Mondboden“ glaub i, a wurscht, und Hoitz vor da Hüttn, da legst di nieder. I sog nur: a Pracht-Exemplaar von a Weibsbuidl.. I also hi, höflich, wie ma in Bayern hoit is:
Servas, du holdes Wesen, sog, wuist nacha mit mir a weng in Schuppen?
Sie locht – a Locha wia a Ziach mit Samtüberzug. I war knapp davor, Erfolg zu hom…
da sog a keuder Wind in mei Nackn: „Sepp.
Koidschock.Die Zenzi mei Oide.
Sie steht do, die Händ in da Hüftn, Blick wia a ,a na i sogs ned . „Sepp, schleicht di, los di Tunvil in Ruha“ End vom Liedl. De Tunvil winkt freundlich, i wink zruck – und krieg an Ellbog’n in d’Rippn, von da Zenzi.

Guat. Plon B: Derweil zur Musi schunkeln, a bissl singa (i hob a Talent, sogt zummindäst i). Auf’m Bankerl sitzt d’Luna… Lunä… Lunatic? Zefix, wias hoaßt’s…wos woas denn I. Is ja a wurscht, i bleib bei: d’Luna. A fesches Madl , a guade Figur, passt ois. A Zweng Hoiz vor der Hüttn obar passt scho no. I stell mi höflich hi:
Servas, Luna, host Lust – mogst mitkimma? Hintn in Schupfn, a kloans Fensterln

Sie hot grinst und verdraht a d’Augn: „Sepp, du bist a Hund. Schleich di!“ I sehg scho, des glimmt;
zwoa Sätz no, dann wär’s g’wen. Do kimmt natürlich d’Zenzi ums Eck: „Nix do! So wos gibt’s dahoam!
I denk ma: „Jo, wenn’s amoi wos G’scheids gäm würd…“ – zack kriag i a Scheitelwatschn.
Lass de Weiba in Ruah!“ sogt’s.
I nick gscheid: „Joa, is ja guad Weiberl“ ,und schunkl brav weida.

I denk ma: Plon C – Dringa. Sogt oana: „Sepp, probier amoi den Beorninger-Honigschnaps!
Honig?“ sog i. „Des is doch quasi Medizin.
Zwoa Stamperl spaada bin i medizinisch komplett versorgt. I jodle, i plattl, i erklär’m an Zwerg, wia ma a Weibsbuidl richtig Omocht („Schau’s fest o, bis’s di mog!“ hob i gsogt), De Musi spuit,
Ois woa subba.

Zwischendrin treff i wiedda no amoi d’Frau Tunvil am Ausschank. Sie hebt a Moss: „Auf de Musi!“
I heb aa: „Auf di!“ „Auf … de Zenzi,“ sogt’s mit an Augenzwinkern. I seifz: „Auf de Zenzi.“ Wenn sei muas
Und ois i a zwoaten Schluck nehma wui, hupft ma da Hund vom Braumeister ans Wadl. I schrei: „Oida!“ – „Des is koa Oida, des is da Hasstel,“ sogt da Braumeister. „Hasstel, aus!
Der Hund setzt si brav hi, schaugd mi o, wia wenn a sogn dad. „Sepp, bleib blos sauber.
I hob mir docht, i sauf zvoui, und bin dann ganga.

Ganz hintn, do wo de Birkn schiaf wia mei Lebn steht, do hockt wida da Bragomor.
G’sicht wia a aufgebogner Radi nach’m Wirtshaus.
A Hobbit beugt si vor: „Mir is a bissl…“ – „Wart, i hol a Eimern!“ sog i.
Ka Fünf Minut spaada is de ganze Rasselbande do: Elbn, Zwerge, da Braumeister, de Pfeifnkrautfreind – ois de Bauchrebelln von Mittelerde.
Und i sog: „Da is er, da Kotzhügl.
I nenn des Ding „da Kotzhügl“ – a Wallfahrtsort der Übermutigen. Jede Mass, jeder Schnaps, jede Jodelprämie zoihlt ma dort zwoamoi.

I hob nimma weida g’schaut, sonsd war ma glei a schlecht gworn. Oba gonz ehrlich: auf so am Fest is des aa a Hingugga .. Da muas a jeder amoi hi . Ob Opfa odda Bsuacher.

Die Zenzi find mi schlussendlich dort. „Sepp, wo bist?“ – „Do bin i“ Sog i–
Sie packt mi am Ohrwaschl, zerrt mi vom Hügl weg. I murml: „I wollt nur helfen, Schatzarl.

Aufm Heimweg trau i mi a letzts Kompliment:
Zenzi, i hob di liab.
Sie seufzt, lächelt a bissl und sogt: „I di aa, du Depp.
Oiso, i bin a g’standner Depp,“ sog i stolz.

Dahoam – i lieg wia a Haring in da Reih – denk i no am Blaubeerschnuten-Song und an de feschn Tunvil und an de Luna. Oipndudeln war a Volltreffa: Musi zum Niederknien, Bier zum Niederliegen, Freind, G’schichtn, und a Hügl fürs große Bereuen. Tradition is eben Tradition.

Oipndudeln? Sauguad!
Zenzi? Unerbittlich.
I? A Gentleman, ja eh kloar

P.s. Und i hob gherd, nächstes Joahr sans 16 Tog Oipendudeln. I gfrei mi jetz scho!

Darkbats Christian

Christian ist Creative Producer & Audio-Lead bei Darkbats Music & Fantasy. Er verbindet Storytelling mit Komposition und Sounddesign. Seit 2016 kombinieren wir selbst produzierte Musikvideos mit kreativem Storytelling. Unsere eigne Musik untermalt jede visuelle Erzählung. Ein einzigartiges, immersives Erlebnis für Musikliebhaber und Fans bewegender Geschichten.

Alle Beiträge ansehen von Darkbats Christian →